Kościół Pokoju w Świdnicy to jeden z dwóch ocalałych (jest jeszcze Kościół Pokoju w Jaworze) a tak na prawdę jeden z trzech (ostatni był w Głogowie), które powstały. Dlaczego Kościół Pokoju? Bo powstały na mocy traktatu pokojowego z roku 1648, kończącego wojnę trzydziestoletnią. Jednak zgoda na ich budowę nie była taka oczywista – była to raczej „cwana zgoda” ze strony ówczesnego cesarza, który liczył, że nakładając szereg nakazów nie powstanie nic trwałego ani okazałego. Mylił się! Mimo, że kościoły pokoju mogły być wykonane tylko z materiałów nietrwałych (drewna, słomy, gliny, piasku), miały nie przypominać kościołów i musiały powstać w góra jeden rok(!), to protestanci nie załamali rąk. Wnieśli arcydzieło, budynek który miał szybko ulec zniszczeniu, spłonąć lub się zawalić a stoi do dziś, będąc największym drewnianym budynkiem sakralnym w Europie.

Po przekroczeniu jego progu przyznaję szczerze – zaniemówiłem… To trochę jak podróż w kosmos, do końca nie wiesz jak to możliwe? Jakim trzeba było być geniuszem konstrukcji, technik budowlanych, sztuki by wnieść takie arcydzieło. Sama wielkość poraża (długość około 44 metrów, szerokość około 30 metrów, powierzchnia około 1100 m2 – trochę więcej jak typowy dyskont, pojemność 7500 wiernych), wrażenie potęguje ilość detali, dopracowanych do granic możliwości i wszechogarniający zapach starego drewna. Jest to największa drewniana świątynia w Europie! W głowie masz tylko jedno pytanie – jak? Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem, ba! Nawet nic podobnego nie potrafię sobie przypomnieć… A informacja, że do jego budowy zużyto między innymi około 2000 dorodnych dębów, spowodowała u mnie uczucie jakby mój rozum powiedział do mnie: Stary, nie wiem jak ci to wytłumaczyć….

Podsumowując – jesteś w pobliżu Świdnicy, musisz to zobaczyć. Nawet jak nie jesteś w pobliżu – przyjedź bo warto!