Dworzec Letni w Poznaniu. Prywatny dworzec cesarza!

Dworzec Letni w Poznaniu (dawniej Dworzec Cesarski w Poznaniu) to niewielki dworzec kolejowy, znajdujący się ok. 300 metrów od głównego dworca kolejowego w stolicy Wielkopolski. Zbudowano go w 1913 roku jako prywatny, luksusowy i reprezentacyjny pawilon powitalny dla cesarza Wilhelma II i jego rodziny, którzy to właśnie na nim mieli wysiadać z pociągu w drodze do swojej poznańskiej rezydencji – Zamku Cesarskiego.

Pierwszy pawilon dworcowy powstał już w 1902 roku. W 1913 roku na jego miejscu wzniesiono jednak nowy, bardziej reprezentacyjny dworzec cesarski, odpowiadający nadanej miastu randze rezydencji niemieckiej głowy państwa i tym samym jednej ze stolic cesarskich Rzeszy. Jego projektantem był najprawdopodobniej berliński architekt Stendel, który zaprojektował jednokondygnacyjny budynek w stylu neoklasycystycznym, nakryty czterospadowym dachem z grafitowej dachówki. W wnętrzu „cesarskiej poczekalni” znalazły się trzy pomieszczenia: pokój gościnny, toaleta oraz najbardziej strojny i reprezentacyjny salon cesarski. Do murowanego budynku dworca dobudowana została wiata osłaniająca peron, mająca ok. 90 metrów długości (cały peron cesarski miał ok. 300 metrów).

Swoja pierwotną funkcję spełnił tylko jeden raz – w 1913 roku, kiedy cesarz Wilhelm II przybył po raz trzeci do Poznania. Kilka lat później to właśnie na Dworcu Letnim witano przybywającego do miasta Ignacego Jana Paderewskiego, którego przybycie uznawane jest za impuls do wybuchu zwycięskiego powstania wielkopolskiego (1918-1919). Po odzyskaniu niepodległości dalej pełnił funkcje reprezentacyjne a witano na nim m. in. Józefa Piłsudskiego czy prezydenta Wojciechowskiego. W czasie dwudziestolecia międzywojennego dawnych dworzec cesarskie w Poznaniu był również miejscem, z którego mieszkańcy Poznania wyruszali koleją do pobliskich miejscowości letniskowych np. Promna, Puszczykowa czy Osowej Góry. Stąd też wzięła się jego druga nazwa – Dworzec Letni w Poznaniu. Po II wojnie światowej odchodził w zapomnienie, był coraz mniej używany i popadał w ruinę. Dopiero w latach 2010-2011 budynek doczekał się gruntownego remontu i renowacji, która przywróciła dworcowi dawny blask. Obecnie pełni role jednego z kilku peronów największej poznańskiego stacji kolejowej – Poznań Główny.