Kościół klasztorny jezuitów. Najstarszy kościół Starego Miasta w Poznaniu

Charakterystyczny za sprawą barokowej wieży, kościół klasztorny jezuitów pw. Najświętszego Serca Jezusowego i Matki Boskiej Pocieszenia w Poznaniu to najstarsza wśród istniejących do dzisiaj świątyń, lewobrzeżnego Poznania. Jej historia sięga 1. połowy XIII wieku, kiedy to książę Przemysł I ściągnął ze Śródki dominikanów do dawnej osady Św. Gotarda, gdzie przebudowali znajdujący się tutaj wcześniejszy kościół. Mury wzniesionego w tamtym czasie kościoła przetrwały do dzisiejszych czasów, niemal w niezmienionym kształcie.

Świątynia przechodziła trudne chwile na przełomie XVII i XVIII wieku, kiedy to zalana przez powódź, uległa zniszczeniom. Zawaliło się wtedy sklepienie świątyni, które w przeciągu kilku lat udało się odtworzyć a świątynie poddać odbudowie. W 1920 roku do świątyni przybyli jezuici, którym został on przekazany. W latach 60-70. XX wieku prowadzono dalsze prace remontowe, którym zawdzięczamy dzisiejszy wygląd świątyni.

Kościół jest świątynią jednonawową o prostym wnętrzu, w którym najcenniejszym zabytkiem jest XVI-wieczna chrzcielnica. Od północy do głównej nawy przylega kaplica Sanktuarium Matki Boskiej Różańcowej, w której znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Różańcowej, ukoronowany w 1968 roku.

Do świątyni przylegają zabudowania podominikańskiego klasztoru. Część klasztoru została rozebrana przez władze pruskie, a fundamenty rozebranych skrzydeł klasztoru można oglądać dzisiaj od strony ul. Garbary.