Potężne dawne kolegium jezuickie w Poznaniu

Niegdyś kolegium jezuickie w Poznaniu było centrum ówczesnego świata, bo mieszkał tutaj przez kilkanaście dni najpotężniejszy wtedy człowiek na kontynencie, czyli cesarz Francji – Napoleon Bonaparte, a to tylko jedna z historii, które skrywa w swoich murach obecny Urząd Miasta.

Budynek dawnego kolegium jezuickiego to potężny, barokowy gmach, który został wzniesiony na planie podkowy z wewnętrznym dziedzińcem, zamkniętym od północy jednopiętrowym skrzydłem z dominująca nad całością wieżą, będącą jednocześnie dzwonnicą sąsiedniej fary. Na szczególną uwagę zasługuje charakterystyczna elewacja w różowym kolorze, poprzecinanym białymi elementami architektonicznymi.

Budowa gmachu kolegium rozpoczęła się na początku XVIII wieku i trwała przez ponad 30 lat, choć jego rozbudowa trwała również w kolejnych latach. W murach kolegium mieściła się druga (po Akademii Lubrańskiego) szkoła średnia, która kontynuowała kształcenie młodzieży przez jezuitów, zapoczątkowane niedługo po ich sprowadzeniu do miasta, czyli od XVI wieku. Po kasacie zakonu jezuickiego gmach przejęła Komisja Edukacji Narodowej, która połączyła ją z Akademią Lubrańskiego i w wyniku kolejnej odmowy przekształcenia kolegium w uniwersytet, kształciła dalej w jako szkoła średnia, która przetrwała do dnia dzisiejszego jako liceum św. Marii Magdaleny, uznawane za najbardziej prestiżowe w mieście. Po rozbiorach budynek stał się siedzibą lokalnych władz, co niezmiennie trwa do dnia dzisiejszego.

Z racji swojej funkcji, budynek na przestrzeni lat gościł w swoich murach ważne osobistości m. in. wspomnianego już Napoleona Bonaparte, ale również car Aleksander I czy najwybitniejszy polski kompozytor Fryderyk Chopin.