Pałac w Rogalinie to imponująca rezydencja szlachecka, zlokalizowana w Wielkopolsce, około 20 kilometrów na południe od Poznania. Sam Pałac jest głównym, choć tylko jednym z kilku elementów zespołu pałacowo-parkowego, który się tutaj znajduje. Otoczony jest okazałym ogrodem i parkiem, w którym znajdują się jedne z najstarszych drzew w Polsce – rogalińskie dęby. Dodatkowo w jego bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się również wiele zabudowań gospodarczych, takich jak np. powozownia czy drewutnia, które są również bardzo okazałe, mimo funkcji, które kiedyś pełniły.

Pałac w Rogalinie powstał w XVIII wieku z inicjatywy Kazimierza Raczyńskiego. To, co możemy obecnie podziwiać jest niemal pierwotnym, wzniesionym w XVIII wieku pałacem. Historia nie odcisnęła na nim swojego piętna, ocalał od zniszczeń wojennych, uniknął znaczących przebudów kolejnych właścicieli przez co dzisiaj traktowany jest jako perła architektury pałacowej. Lecz nie sam wiek pałacu, ale również jego architektura jest wyjątkowa. Pałac dzięki swojemu układowi, w którym główny budynek „rozciągnięto” ćwierćkolistymi skrzydłami do dwóch bocznych oficyn, wydaje się od strony frontowej po prostu ogromny. W linii oficyn bocznych, przed samym pałacem zlokalizowano budynki gospodarcze, które potęgują wrażenie wielkości całego obiektu. Jednak, gdy zajdziemy do pałacowych ogrodów, znajdujących się na jego tyłach, budynek pałacu staje są smuklejszy, skromniejszy i bardziej kameralny. Jest to bardzo ciekawy zabieg architektoniczny, który powodował, że przyjeżdżający goście wpadali w osłupienie, za sprawą imponującej fasady frontowej pałacu, natomiast goście pałacowi, korzystających z ogrodów, raczyli się widokiem subtelnej i kameralnej rezydencji stworzonej do wypoczynku.

Największe zmiany wyglądu pałacu związane są z tylko z dwoma znaczącymi remontami. Pierwszy, przypadający na połowę XIX wieku, ukształtował ostateczny wygląd dziedzińca, który podziwiamy do dzisiaj. Dodatkowo, przy okazji tej przebudowy powstały aleje kasztanowców, znajdujące się przed pałacem. W wnętrzach przekształcona została wtedy sala balowa w okazałą zbrojownię, pełniącą funkcję swojego rodzaju muzeum. Drugi, znacznie bardziej poważny remont pałacu, przypadł na końcówkę XIX wieku a jego najbardziej okazała pozostałością jest pałacowa biblioteka. W trakcie trwania remontu powstała również w pobliżu pałacu galeria, mieszcząca w sobie kolekcję malarstwa współczesnego, która w tamtych czasach była uważana za najcenniejszą w Polsce. Koniec funkcji rezydencjonalnej pałacu, przypadł na okres II wojny światowej, kiedy to hitlerowcy umieścili w pałacu szkołę Hitlerjugend.

Po okresie II wojny światowej, którą pałac przetrwał w dobrym stanie, stał się jednostką muzealną (wcześniej przez kilka lat stał opuszczony). Od lat 70. XX wieku prowadzono prace remontowe, chcąc przywrócić pałacowi dawny blask. Prace przedłużały się, co było spowodowane problemami z finansowaniem i jakością wykonywanych prac. Dopiero w kolejnym stuleciu udało się przeprowadzić generalny remont pałacu, który umożliwił powiększenie ekspozycji muzealnej i udostępnienie kolejnych pomieszczeń dla turystów. Prace zakończono w 2015 roku.

Obecnie pałac jest oddziałem Muzeum Narodowego w Poznaniu i udostępniony jest zwiedzającym, którzy mogą podziwiać jego wnętrza w towarzystwie przewodnika oraz ogrody i park krajobrazowy samodzielnie.