Latarnia morska Stilo. Jedna z najpiękniejszych!

Latarnia morska Stilo to jedna z 15 czynnych latarni morskich na polskim Wybrzeżu. Zbudowano ją w latach 1904-1906 na porytej lasem, nadmorskiej wydmie (o wysokości 43 m n.p.m), znajdującej się ok. 1 km od morza w pobliżu kolonii Osetnik (dawniej Stilo). Znajduje się pomiędzy latarnią morską Czołpino i latarnią na Rozewiu a zlokalizowano ją w tym miejscu z powodu pobliskich mielizn i wyrzucania na brzeg statków w tych okolicach (głownie na przełomie XIX i XX w.).

Jest jedną z dwóch stalowych latarni morskich w Polsce, a jej konstrukcja jest szesnastokątnym ostrosłupem nakrytym laterną. Zbudowano ją według projektu niemieckiego architekta Waltera Körtego. Montowano ją z gotowych, stalowych elementów, łączonych na śruby i posadawianych na granitowym fundamencie. Taka technika budowy była nowatorska jak na swoje czasy.

Latarnia morska Stilo mierzy 33,4 m wysokości (wysokość światła 32 m, co dopowiada 75 m n.p.m.; zasięg światła 43,5 km). Od początku swojego istnienia pomalowana jest w 3 kolorowe pasy, barwy odwróconej flagi flagi państwowej Cesarstwa Niemieckiego, kolejno od góry: czerwony, biały, czarny. Latarnię zwieńczy biała galeryjka, w której znajduje się aparat optyczny (źródło światła). Pierwsze oświetlenie było gazowe, kolejne żarowe i halogenowe a od 2019 roku w laternie znajduje się oświetlenie LED. Dawniej latarnia posiadała również sygnał dźwiękowy, z którego rezygnowano po wprowadzeniu radarów na kutry.

Do dzisiaj latarnia morska Stilo pomaga w nawigacji na morzu. Jej kierownikami są od lat przedstawiciele rodziny Łozickich, którzy objęli latarnie w 1948 roku. Pierwszym polskim latarnikiem po II wojnie światowej był Stefan Łozicki – bohater spod Monte Cassino (ostatni niemiecki latarnik pracował na latarni do 1945 roku). Po nim, kierownictwo objął jego syn Romuald Łozicki; jemu poświęcono tablice pamiątkową przy wejściu.

Od 1992 roku udostępniona do zwiedzania.