Dawna rezydencja cesarska w Poznaniu

Dawna rezydencja cesarska w Poznaniu, znana lepiej jako Zamek Cesarski w Poznaniu to (nie)chlubna pamiątka po czasach, kiedy Poznań miał stać się prawdziwie niemieckim miastem a nawet stolicą germańskiego wschodu. Miał on być najważniejszą budowlą, wznoszonej w miejscu dawnych fortyfikacji Twierdzy Poznań, Dzielnicy Cesarskiej, czyli reprezentacyjnej dzielnicy miasta z imponującymi budowlami i liczną zielenią wypełniającą przestrzeń.

Dawna rezydencja cesarska w Poznaniu została wzniesiona w latach 1905 – 1910 według projektu Franza Schwechtena, choć wiele rozwiązań wprowadził sam cesarz Wilhelm II, dla którego była ona wznoszona. Zamek Cesarski wyróżnia się stylem architektonicznym, który został wybrany nie tylko ze względów estetycznych. Styl neoromański, w którym zaprojektowano rezydencję uznawany był za cesarza za najbardziej germański, co jeszcze bardziej miało podkreślić niemieckość ówczesnego Pozen. Po ukończeniu prac, zamek gościł cesarza dwukrotnie.

Po I wojnie światowej i odrodzeniu Rzeczypospolitej dawna rezydencja cesarska w Poznaniu została siedzibą ministerstwa zajmującego się zjednoczeniem Wielkopolski oraz mieściła niektóre zakłady poznańskiego Uniwersytetu. Po wybuchu II wojny światowej naziści niemal od razu przystąpili do przebudowy zamku, zakładając że stanie się on jedną z kwater Hitlera. Zakres robót był bardzo szeroki, przebudowano wiele pomieszczeń oraz zmieniono ich funkcję. Przebudowa została przerwana w 1943 roku z racji niepowodzeń Rzeczy na froncie wschodnim. Przez okres wojny zamek był siedzibą nazistowskiego zbrodniarza Artura Greisera, który pełnił funkcję Namiestnika Kraju Warty.

Dawna rezydencja cesarska w Poznaniu mogła po II wojnie zostać nawet rozebrana, tak bardzo była znienawidzona przez mieszkańców miasta, którym kojarzyła się z czasami zaborów i okupacji. Uratowały ją… kruche finanse miasta, które ostatecznie postanowiło w murach zamku urządzić pierwotnie Nowy Ratusz a następnie Centrum Kultury, które funkcjonuje w nim do dzisiaj.